Nog steeds met soort-van-sabbatical. Tot eind september ben ik halftijds nieuwsredacteur bij http://datanews.knack.be, en ik schrijf nog steeds over tv-fictie en een beetje over film voor www.demorgen.be. Terwijl ik uitvis wat ik verder met mijn leven moet vertimmer ik, tussen de bedrijven door, ook deze site. Heropening is aanstaande!
De beste filmideeën beginnen vaak bij één beeld. Regisseursbroers Ethan en Joel Coen lieten, dertig jaar geleden, het scenario van hun Miller’s Crossing (1990) bijvoorbeeld vertrekken vanuit het poepsimpele tafereel van een Stetsonhoed die wordt meegevoerd door de wind. Voor regisseur Jon Watts kwam een soortgelijk visueel idee tot hem tijdens de perstour van Spider-Man: Homecoming tot hem: een
Ze staan op de affiche als Iron Man, Captain Marvel, Hawkeye en Captain America. Maar we kennen ze ook gewoon als Tony, Carol, Clint en Steve. Dat is namelijk de manier waarop ze elkaar kennen: in het Marvelverse – al zo’n vijftig jaar in de strips, het afgelopen decennium ook op het witte doek – tutoyeren de superhelden elkaar,
Terwijl de oude garde in het Marvelverse weldra afzwaait, verschijnen er nieuwe helden op het toneel. Zoals Captain Marvel, die voor haar eerste film aantreedt in een epische prequel op al wat voorafging. De pret van Captain Marvel begint al met de website van de film. — https://www.marvel.com/captainmarvel — Die speelt zich in het jaar 1995 af, en kreeg dus ook
De moeder van alle Marvelfilms is onder ons. Degene die een verhaallijn van achttien afleveringen naar zijn ontknoping leidt, en die bijna alle Marvelhelden uit al die prenten samenbrengt in één apocalyptisch verhaal. Maar is hij ook je cinematicketje waard? Zesenzeventig personages. Een productiebudget van 300 miljoen dollar, wat hem een van de duurste bioscoopfilms
Zo dadelijk leggen we van naaldje tot draadje uit waarom, maar hier is het belangrijkste: ga Black Pantherkijken, want deze nieuwe Marvelfilm gooit heel wat dingen die je dacht te weten over superheldenfilms resoluut op zijn kop. Wat gebeurt er wanneer er een Marvelfilm wordt gemaakt door een regisseur die je evengoed als een ware cineast
Het Marvel-universum, of tenminste de exponent daarvan die je in de cinema ziet, zal nooit meer hetzelfde zijn na Captain America: Civil War. Marvel brengt er de derde cyclus van zijn cinematic universe op een explosieve manier mee op gang, en zoekt het deze keer iets complexer dan de klassieke goed-versus-kwaad-verhaallijn: voor het eerst krijgen de spandexhelden onderling
Marvels zootje ongeregeld, dat altijd weer op één of andere manier zijn eigen kleingeestige prioriteiten in lijn weet te brengen met de bescherming van het universum, keert terug voor een tweede ronde. “Het zijn allemaal assholes.” Dat is de zin waarmee iemand uit mijn kennissenkring me twee jaar geleden toch nog ertoe wist te overhalen
In zijn trailers voor Iron Man 3 leek Marvel de figuur van Iron Man naar duisterder oorden te willen leiden met deze film, meer in de richting van The Dark Knight dan in die van het veel olijkere The Avengers. Met grootindustrieel, genie, ex-playboy en superheld Tony Stark (Robert Downey Jr.) die deze keer ook zijn persoonlijke demonen moet bevechten
Hijs een resem dik betaalde A-listers in het spandex, en haal een stuk of wat karakteracteurs aan om ofwel de slechterik, ofwel de wijze leermeester te spelen: dat is – kort door de bocht – het succesverhaal van het Marvel Cinematic Universe. Kijk naar deze ‘klasfoto’ die onlangs werd gemaakt bij Marvel Studios: spot jij
