Uitzinnige ruimte-lulkoek

Marvels zootje ongeregeld, dat altijd weer op één of andere manier zijn eigen kleingeestige prioriteiten in lijn weet te brengen met de bescherming van het universum, keert terug voor een tweede ronde. 

“Het zijn allemaal assholes.”

Dat is de zin waarmee iemand uit mijn kennissenkring me twee jaar geleden toch nog ertoe wist te overhalen om naar Marvel Studios’ Guardians of the Galaxy te kijken, een film die me aanvankelijk net iets te infantiel leek. Het is een argument dat ik nu meteen ook maar recycleer om sceptici naar de cinemazaal te jagen voor opvolger Guardians of the Galaxy Vol. 2 die, ondanks het pluizige uiterlijk van sommige van de protagonisten, een uitstekende brok space opera-vertier is. De reden waarom de formule werkt zit inderdaad in het slechte karakter van de hoofdpersonages: Star-Lord (Chris Pratt), Gamora (Zoe Saldana), Drax (Dave Bautista), Rocket Raccoon (stem van Bradley Cooper) en Baby Groot (stem van Vin Diesel) zijn allemaal best oké van inborst, maar doen hun stinkende best om dat niet te laten zien, en hun motivaties worden in allereerste instantie geleid door hebzucht, gramschap, hovaardigheid en andere kwaliteiten.

(Deze review verscheen aanvankelijk op 9LIVES. Na het opdoeken van die site blijft hij hier bewaard voor ’t nageslacht.)

Marvels weeshuis

In de Marvelstrips werden de Guardians of the Galaxy in 2008 opnieuw geïntroduceerd als een team-up van verweesde Marvelpersonages die allemaal ergens in de jaren 70 al eens hun eigen strip, special of reeks hebben gehad. Het was al de tweede groep Guardians die de stripuitgeverij bij elkaar riep, na de eerste bende uit 1969, maar de strip uit 2008 stond model voor de twee films. Net als in de eerste prent moet het vijftal weer een op het eerste gezicht onmogelijke strijd tegen een paar galactische oppermachten uitknokken. Ze belanden aan het begin van de film in een lastig parket dat ze helemaal zelf hadden gezocht, maar tegen de tijd dat de échte vijand van het verhaal opstaat komt hij uit een onverwachte hoek. (Voor de personages zelf dan: kijkers die een béétje uit hun doppen kijken, houden ze niet zo snel voor de gek.)

Iedere goeie Marvelfilm drijft op een slechterik of een vaderfiguur, die liefst wordt vertolkt door een karakteracteur uit Hollywoods oudere A-kaste. Zo hebben we in het verleden al Jeff Bridges (Iron Man), Tommy Lee Jones (Captain America: The First Avenger), Ben Kingsley (Iron Man 3), Michael Douglas (Ant-Man) en Robert Redford (Captain America: The Winter Soldier) de revue zien passeren. In Guardians of the Galaxy Vol. 2 wordt dat rijtje aangevuld met Kurt Russell, die een mysterieus god-achtig creatuur speelt.

Schatermomenten

Zonder teveel van de plot weg te geven: het verhaal van Guardians of the Galaxy vol. 2 draait in niet geringe mate rond daddy issues. Maar waar die in pakweg Star Wars werden opgekrikt tot een oedipale fabel met de epiek van een Grieks heldendicht, blijven ze in deze film nogal aan de oppervlakte. Buiten het feit dat het verhaal niet tot zijn recht komt, en de finale zoals gewoonlijk bij een Marvelprent een kwartiertje te lang duurt, zijn ook de dialogen nogal geforceerd lollig, met slechts sporadisch een witz die écht inslaat.

Schatermomenten waren er wèl, maar ze kwamen er meestal dankzij de cinematische effectjes waarop Guardians of the Galaxy vol. 2 – misschien wel meer dan zijn voorganger – drijft: de combinatie tussen bubblegumdeuntjes uit de jaren 70, gestileerd sf-geweld en hyperfuturistische omgevingen geven de film een geinig cachet, veel meer dan wat de bij momenten nogal lamme scherts in de dialogen voor elkaar krijgt. 

CONCLUSIE

Met zijn Marvelfilms probeert Disney geen cinematische meesterwerken neer te zetten, maar ze houden wel een constante kwaliteit aan. Guardians of the Galaxy vol. 2 slaagt er niet in om net bòven die middenmoot te geraken, zoals Captain America: The Winter Soldier, de eerste Iron Man en The Avengers: Age of Ultron, maar zit wel mooi eròp. Een cinematicket voor Guardians of the Galaxy vol. 2 garandeert 137 minuten uitzinnige ruimtelulkoek. Met in de hoofdrol een bende sympathieke assholes, waarin je zeker iets van jezelf zult herkennen.

SCORE

7,6 / 10