Amarillo, Texas

Waar we, in het bandenspoor van John Steinbeck, een ‘dag van naamloosheid’ beleefden.

De route

Vanmorgen passeerden we vrij snel de staatsgrens tussen Oklahoma en Texas, waarna we tweeëneenhalf uur later al in Amarillo belandden. Hadden we niet op voorhand geboekt, dus we hadden nog verder kunnen rijden, maar we lagen voor op schema en het was vrijdag. So fuck it.

Meer country onderweg

We luisterden hier naar hele speellijsten van country-iconen: Johnny Cash, Kenny Rogers, Dolly Parton. Ook de soundtrack van de Belgische film The Broken Circle Breakdown.

De scheve toren

Deze foto van de befaamde leaning tower of Britten, Texas werd aan negentig mijl per uur genomen, tijdens een rit over de Interstate 40. Voordat je ’t weet ben je dit icoon van roadside America voorbij geraasd.

‘Britten’ is niet de naam van een dorp, maar van een bedrijf. Ondernemer Ralph Britten runde in het Texaanse dorpje Groom een truckstop, en wilde die wat zichtbaarder maken vanop de befaamde Route 66. Hij importeerde een watertoren uit het nabijgelegen dorpje Lefors, liet daar de naam van zijn bedrijf op schilderen, en… liet hem scheef in de grond planten om beter op te vallen vanaf de weg. 

De reden waarom dit wegmonument zijn iconische helling van tien graden maakt heeft dus niets met een ongeluk te maken, of met noodweer, maar was gewoon een slimme marketingtruc. Een die werkte: nog altijd is de scheve toren van Britten een van de vaakst gefotografeerde memorialen van Route 66.

De Cadillac Ranch

Wie westwaarts rijdt over de Interstate 40 kan hier eigenlijk niet zomaar voorbij. In 1974 staken de Cadillacs in de Cadillac Ranch nog in het midden van een tarweveld in de grond, want dat was een deel van de originele visie achter de openbare installatie: de staartvinnen van de wagens moesten door het koren ‘zwemmen’ zoals de vinnen van dolfijnen op zee.  In 1997 werd het geheel uitgegraven en naar zijn huidige, verder afgelegen locatie gebracht, omdat het kunstwerk anders zou opgaan in het weefsel van de uitdijende stad. 

Het hotel

Opnieuw een Best Western. De Santa Fe Inn biedt alle faciliteiten die we ondertussen gewend waren van een Best Western, plus een hartelijke ontvangst door de uitbaatster en het personeel. De uitbaatster is een local, die ons naar de juiste plaatsen in town doorverwees voor onze vrijdagavond. De overnachting kostte ons € 130.

Mystieke Texanen

Sixth Avenue in Amarillo ligt aan de oude Route 66, en draagt ook de vibes van Amerika’s hoofdstraat in zich. Het was verrassend om te zien hoe libertair de teneur op deze straat is, in een oerconservatieve staat als Texas. We aten bij Smokey Joe’s, op aanraden van de uitbaatster van ons hotel. Gegeten, gedronken, muziek van een lokaal bandje geluisterd, mensen gekeken, mensen ontmoet. Good times tussen de mystieke Texanen.

Het Midpoint Cafe

Nog een laatste Texaans monument bereikten we de volgende ochtend, al onderweg naar onze volgende stopplaats Albuquerque. Het Midpoint Cafe is een weergaloos stukje levende americana. Het bevindt zich – zo claimen de eigenaars tenminste – net op het middelpunt tussen Chicago en Santa Monica. De zaak bestaat al sinds 1928, maar heeft het vandaag moeilijk om overeind te blijven.