Salem, Massachusetts

Waar ooit de befaamde heksenprocessen plaatsvonden, maar wij vooral werden behekst door verveling. Maar daarna ook betoverd door de prachtige streek die New England is.

Our ride

Nadat we nog hadden ontbijt in het Berkeley Perk Cafe en hadden uitgecheckt uit ons hotel in Boston, namen we terug een Uber naar de luchthaven. Niet om terug te vliegen uiteraard, wel om een gehuurde auto op te pikken bij maatschappij Thrifty Car Rental. Om die te huren gebruikte ik de website Rentalcars.com, die de deals van verschillende maatschappijen naast elkaar zet. Opgelet: omdat je bij een cross-country-roadtrip de wagen niet op hetzelfde punt aflevert als waar je ‘m hebt opgepikt, betaal je een extra fee. Die bedroeg in ons geval – drie weken onderweg – iets van 500 dollar: wel iets om rekening mee te houden dus.

We kozen een Ford Expedition, een kolos van een bak, die ook niet weinig zuipt: om de twee dagen moest er gedurende onze hele roadtrip (of toch op de dagen waarop we effectief reden) worden getankt. We reden op Amerikaanse benzine (unleaded heet dat hier, het groene pompje in een tankstation), die in de regel een pak goedkoper is dan in West-Europa, maar omdat hij zoveel verbruikt wordt dat ook weer goeddeels tenietgedaan. In een diner in de staat New York, binnen enkele dagen, zal ik proberen te berekenen wat het verschil per getankte liter is (teruggerekend vanuit gallon, de maateenheid die hier wordt gehanteerd) met tanken bij ons, en verrekende ik het snellere verbruik, en ik kwam uit op 2/3 van wat je hier zou betalen om dezelfde afstanden te doen.

Waarom zo’n grote bak? Omdat we véél zullen rijden, en ik het liefst een comfortabele wagen daarvoor wilde. Geloof me, dat wàs hij. Hij voelde als een rijdend salon. In de lichtjes verdichte versie van ons verhaal in het boek noemden we ‘m Comanche. Want ja, als John Steinbeck zijn roadtripwagen een paardennaam mag geven (Rocinante, naar het paard van Don Quichote), mogen wij dat ook, toch?

De heksenprocessen

Het hekserijverleden van deze streek kleurt hier natuurlijk de lokale folklore. Salem was toen nog een klein dorp, zodat er weinig sprake kan zijn geweest van een enorme massahysterie, maar het typeert wel hoe de kolonisten van die tijd hun bijgeloof gewoon mee hadden geïmporteerd. Wie zich wil verdiepen in de heksenmaterie treft de beste academische bronnen erover op deze site van de universiteit van de staat Virginia.

Verveling

Na een bezoek aan een lokaal museum dat het over het lokale hekserijverleden heeft trokken we nog wat door het stadje, maar daar waren we snel klaar mee. Salem is vandaag een comateus voorstadje van dertien in een dozijn. We dronken hier koffie bij Odd Meter Co. en lunchten in het Red Line Cafe. Daarna snel weer de baan op.

Verder New England in

Het werd pas interessant toen we een deel van de Essex Coastal Scenic Byway afreden, tot net voorbij de grens met New Hampshire in Seabrook. Daarna reden we een uur of twee naar het westen van de staat naar onze overnachting in Stockbridge (Massachusetts). New England, zoals deze streek van ministaatjes (Massachusetts, New Hampshire, Maine, Vermont en Connecticut) heet, is prachtig om door te rijden. Je voelt hier nog de koloniale vibes, vooral in de architectuur van de gebouwen, waarin Engelse met latere Amerikaanse accenten werden vermengd.

Ook deze streek vertoont een grote verscheidenheid aan omgevingen. De kustlijn, met zijn lichttorens en zijn vissersboten, geeft een heel ander gevoel dan het bosrijke binnenland. 

Over dat laatste gesproken: wanneer je een roadtrip zou beperken tot de Amerikaanse oostkust, is het absoluut raadzaam om deze streek in de herfst te bezoeken, wanneer de verkleurde bladeren zijn gevallen. Maar dat is niet bevorderlijk als begin van een roadtrip: daarom kozen we precies de lente. Na de herfst volgt zeker in bepaalde Amerikaanse streken al snel de winter, en die kan bepaalde gebieden op de rit tijdelijk bepaald onherbergzaam maken. De zomers, daarentegen, zijn in sommige regio’s hier dan weer verschroeiend heet. Ook wegvagebond Jack Kerouac schreef, niet voor niets dus, dat april de beste maand is om weer op pad te gaan door Amerika.