De schouwpijpen van de olieraffinaderij blazen stofdeeltjes uit boven het vermoeide Norco, Louisiana. Ze verlichten de horizon als brandende toortsen, hun sintels bevruchten de rode valavond met onvermogen en tristesse. De verteller van het point-and-click avonturenspel Norco (2022) beschrijft een kenmerkende nacht voor het sombere 2.500 zielen tellende dorp, daar in de huidplooien van het industriële Hinterland van Amerika:
Twee of meer personages gaan op pad, en de rit – eerder dan de bestemming – verandert ingrijpend hun perspectief op het leven. De betoverende, mythische, meditatieve decors zijn daar allemaal niet vreemd aan. Klinkt dat ondertussen een beetje bekend in de oren? Vijftien Amerikaanse roadmovies die een must-see zijn voordat je zelf naar de
Waar ik besef dat ik inmiddels al twee maanden lang loop te mijmeren over al die ‘Thunder Roads’. De playlist
Net tijdens onze laatste uren op Amerikaanse bodem worden we toch weer met die Orange Bastard geconfronteerd, zeker? Die “bozo”, zoals acteur Robert De Niro hem ooit noemde in een videoboodschap die eigenlijk bedoeld was om Amerikanen ertoe aan te zetten om te gaan stemmen, maar waarin de acteur op epische wijze off-script ging. “Hij is zo schaamteloos
Waar we het, na de aankomst, rustiger aan deden je zou verwachten in Los Angeles. Santa Monica, einde van de rit Route 66 eindigt op de pier van Santa Monica. En onze route ook. We parkeerden de wagen in het centrum, en liepen ‘m eerst af. Daarna een drank en iets te knabbelen bij Big Dean’s
Waar we onze laatste vijf uren op Amerika’s open wegen doorbrachten. De route En toen vertrokken we vanuit Vegas voor onze laatste lange rit. Vijf luttele uren scheidden ons nog van het eindpunt van onze route: de pier van Santa Monica in Los Angeles. Vanaf Barstow, California, ergens halfweg, vonden we ook opnieuw connectie met
Waar we twee dagen lang met plezier de schaamteloosheid van deze stad der zonden ondergingen. Voorbij met de rust. De route Vanuit Hualapai Point was het slechts een rit van tweeëneenhalf uur naar ons hotel in Las Vegas. We passeerden daarbij eenzame woestijngemeenschap Dolan Springs, reden een stukje door Joshua Tree Forest, stopten eventjes om
Waar we voor de allereerste keer pas na het donker arriveerden op onze bestemming. In het midden van de woestijn nog wel. En waarom begon die terreinwagen ons ineens te volgen? De route Vanuit Scottsdale reden we dus eerst naar Wickenburg, en daarna verder over Kingman naar Peach Springs, de hoofdplaats van de Hualapai-stam, die
Waar we kennismaakten met de gastvrijheid van een huisgezin. En met… euh… schietgeweren! De route We legden nog een laatste eind van de Interstate 40 af, tot onze gps – nog altijd ingesteld op ‘tolwegen mijden’, ons van de autosnelweg gooide. Ter hoogte van Holbrook zegden we ‘m vaarwel, daarna doken we door een uitloper
Waar we een mix van vibes oppikten: meer Route 66-nostalgie belandt hier in de mix met invloeden van de Mexicaanse cultuur, van lokale indianenstammen, zelfs nog een beetje van Breaking Bad, het lokale culturele exportproduct. ‘s All Good, Man! De route Vanuit Amarillo was het één rechte lijn, nog steeds de Interstate 40, waar we het landschap
Waar we, in het bandenspoor van John Steinbeck, een ‘dag van naamloosheid’ beleefden. De route Vanmorgen passeerden we vrij snel de staatsgrens tussen Oklahoma en Texas, waarna we tweeëneenhalf uur later al in Amarillo belandden. Hadden we niet op voorhand geboekt, dus we hadden nog verder kunnen rijden, maar we lagen voor op schema en
