Clinton, Oklahoma (II)
Waar we daarstraks het zwerk hebben zien openbreken. En waar we die befaamde ‘weg naar Amarillo’ vonden.
De route
Vanuit North Little Rock (we tellen daar de tussenstop in Ozark bij, gebeurde allemaal op dezelfde dag) reden we ongeveer zes uur tot in Clinton. Daarbij doorkruisten we vandaag ongeveer de hele staat Oklahoma, over één rechte weg. Dat klinkt behoorlijk saai, maar deze dag was uiteindelijk de meest ‘pure’ Amerikaanse wegervaring die we tijdens onze hele reis zouden beleven. We passeerden min of meer Tulsa, een stad die een groot gewicht heeft gehad in de Amerikaanse burgerrechtenbeweging, maar ook in de geschiedenis van de Amerikaanse wegvagebonden: Clyde Barrow schreef hier zijn beroemde brief naar Henry Ford.
Bovenaardse koevoet
Een uur voorbij Oklahoma City veerde het landschap open, alsof het werd opengebroken door een bovenaardse koevoet. We passeerden ook tal van indianenreservaten, die hier een flink deel van het grondgebied van de staat beslaan. Native Americans moesten in de 19de eeuw naar hier verhuizen voor witte Amerikanen hun roep van het westen, die na de Homestead Act van 1862 – vervolgens ook hiér een belangrijk stuk van het terriorium zouden innemen. Die reusachtige sproeiïnstallaties die we langs de weg zagen logen er niet om: landbouw is hier een industrie.
De Mother Road
En dan, in het westen van de staat, reden we de ’thunder roads’ van Oklahoma op. We verlieten de Interstate 40 in Clinton, en aten bij Lucille’s Roadhouse in Weatherford (Oklahoma), een ideale plaats om te verpozen tijdens een roadtrip door Amerika. De tent ademt precies de vibe van Route 66 uit, de oude mythische route die vandaag als een metgezel meeliep met de I-40. Let bijvoorbeeld op de twee gedecommissioneerde benzinepompen uit de fifties die pront voor de gevel staan: klassieke americana!
De naam ‘Lucille’s Roadhouse’ is een eerbetoon aan de in 2000 op gezegende leeftijd overleden Lucille Hamons, The Mother of the Mother road, die in het nabije plaatsje Hydro tussen 1941 en 1986 een tankstationnetje uitbaatte.
Het hotel
We sliepen deze keer in een La Quinta, zo’n andere keten van hotels langs Amerika’s wegen. Zelfde ervaring als de Best Westerns: drie sterren maar nette faciliteiten, ’s morgens onbijt inbegrepen. De overnachting kostte ons op de kop € 100.
No Comments :