Scottsdale, Arizona

Waar we kennismaakten met de gastvrijheid van een huisgezin. En met… euh… schietgeweren!

De route

We legden nog een laatste eind van de Interstate 40 af, tot onze gps – nog altijd ingesteld op ‘tolwegen mijden’, ons van de autosnelweg gooide. Ter hoogte van Holbrook zegden we ‘m vaarwel, daarna doken we door een uitloper van de Sonorawoestijn en het Mazatzal-gebergte. We gingen zo hoog dat de temperatuur weer eventjes richting vriespunt ging. 

O ja, en door die onverwachte exit van de I-40 bevonden we ons eventjes in het midden van woestijngebied, zonder mobiele ontvangst, en dus zonder een al te goed idee van hoe ver het nog rijden zou zijn tot het volgenden tankstation. Dat bleek uiteindelijk goed mee te vallen: in het dorpje Heber gooiden we ‘m weer vol. 

Daarstraks, op die Interstate 40, kwamen we ook de eerste Mesa’s en Buttes tegen, rotsformaties met een heel particuliere vorm. Wat ze zijn en waar ze vandaan komen lees je hier.

Het ‘hotel’

We sliepen op een gastenkamer van een gezin van geëmigreerde Belgen, die hier sinds een jaar of vier wonen. Geen ‘echt’ hotel dus, maar onze warme ontvangst gelijkwaardig aan een hotelovernachting noemen doet ons verblijf tekort: het was véél beter. Vanzelfsprekend geef ik om privacyredenen niet aan waar we precies hebben overnacht, maar het was in Mesa, een van de grootste en snelst groeiende voorsteden in de V.S. 

Phoenix, Arizona (en omstreken)

We belandden in Mesa, maar gingen ook op restaurant in Tempe, twee voorsteden van miljoenenstad Phoenix. Wat meteen opviel was dat het gras van de achtertuin van ons gastgezin van plastic was: moéten ze, want de waterschaarste is hier zo nijpend dat gazons sproeien verboden is. De zomers worden hier met het jaar heter: in de zomer van 2023, een paar maanden na ons bezoek, zou de streek hier puffen onder een verschroeiende hittegolf. 

Geweertjes schieten

De voormiddag van ons vertrek gingen we nog mee naar een andere voorstad van Phoenix: Scottsdale. Waar we kennismaakten met vuurwapens op een schietstand. Het enige wat we moesten doen om daar wapens af te vuren (die van onze gastheer) was een online formulier invullen (in essentie om je aansprakelijkheid weg te tekenen) en een instructievideo van zeven minuten volgen. Daarna mochten we schieten. Twee dingen waren daar confronterend aan. Eén: het wapen dat we afvuurden, een AR-15, wordt weleens the gun that kills America genoemd, door de vele massaschietpartijen die er al mee werden gepleegd. Maar daar staat confronterende waarheid nummer twee tegenover: in een gecontroleerde omgeving geeft zo’n wapen afvuren – zelfs voor een relatieve linkiewinkie als ondergetekende – een vreemdsoortig zintuiglijk genot.

Het westernverleden

Op de middag van de volgende dag belandden we in Wickenburg, Arizona: een dorpje waar het westernverleden van de streek nog in de straten hangt. Sommige op het eerste gezicht onbeduidende Amerikaanse dorpjes hebben een belangrijke rol gespeeld in de geschiedenis van de natie, en meer bepaald in de verovering van dat mythische westen. Dit schilderachtige Wickenburg is daar een van. Heel wat van de kleine gebouwen in het centrum van Wickenburg zijn geklasseerd als historische bezienswaardigheden: in de Eller General Store (opgetrokken in 1864) houdt nu een lokale fotograaf zijn atelier, en waar in 1893 Tollman Groceries werd opgetrokken is nu een bakkerijtje. De moderne tijden hebben deze plek allerminst overgeslagen: de voetgangersknop van de stoplichten op Main Street geven net zo goed de auditieve cue “Wait!” als op Fifth Avenue in New York. En dat bakkerijtje in het historische gebouw heeft het logo van de Italiaanse koffiebrander Illy tegen zijn raam hangen. Maar niettemin wordt het westernverleden duidelijk gefêteerd in dit zesduizend ziele tellende dorpje: het toont, dat de Amerikaanse fascinatie voor dat westernverleden onverwoestbaar is. Dit is ook onder meer de plaats waar de mysterieuze Wickenburg Massacre plaatsvond, een gruwelijke roofoverval op een postkoets.

Daarna reden we verder naar Kingman, waar we ’s avonds (na die omweg) op E Diamond Bar Road belandden, die we – in tegenstelling tot op deze foto, een stockbeeld van pexels.com – vandaag niet meer in het daglicht zouden zien.