Star Wars: The Rise of Skywalker

Sprookjes, John Ford-westerns, samoeraifilms, Arthur-legendes, Europese sagen en mythen, Wereldoorlog II, The Wizard of Oz, Metropolis, bioscoopserials uit de jaren 1930: George Lucas’ Star Wars-films waren een potpourri van uiteenlopende invloeden uit de twintigste-eeuwse populaire cultuur, waarmee ome George zijn eigen moderne mythologie brouwde. En nu wordt een trilogie van trilogieën die hij in 1977 in gang trapte afgesloten met ‘Star Wars Episode IX: The Rise of Skywalker’, waarvoor J.J. Abrams (ook al de regisseur van ‘The Force Awakens’ uit 2015) terug in het klapstoeltje kroop, in plaats van de onverhoeds ontslagen originele regisseur Colin Trevorrow. 

(Deze review verscheen aanvankelijk op 9LIVES. Na het opdoeken van die site blijft hij hier bewaard voor ’t nageslacht.)

De vele verrassingen die Abrams in zijn mouw heeft zitten nopen me ertoe om volledig op de oppervlakte te blijven over de plot van ‘The Rise of Skywalker’. Laat ons het houden bij hoe voorganger ‘The Last Jedi’ is geëindigd: het ziet er nogal bescheten uit voor de door generaal Leia Organa aangevoerde ‘Resistance’, die helemaal in een verdomhoekje is gedrumd door de opmars van de ‘First Order’ (een soort Argentijnse Nazi’s die een geslaagde terugkeer maakten na de nederlaag van het Kwade Keizerrijk in ‘Return of the Jedi’), en de eindstrijd tussen de door slechterik Kylo Ren (Adam Driver) aangevoerde duistere heerscharen en Rey (Daisy Ridley)’s machten van het licht laat nog op zich wachten. Zo! Meer verklap ik lekker niet, en dat was ook schier onmogelijk zonder spoilers weg te geven.

Solide fantasy-scifi-avonturenfilm

Er staat in ieder geval, zowel voor Onze Vrienden als voor de ‘Star Wars’-franchise, veel op het spel met deze film, en dat komt niet alleen door het feit dat hij een cyclus van niet één maar drié drieluiken moet afsluiten. ‘The Rise of Skywalker’ stoelt ook op twee hoogst riskante creatieve paden die Abrams insloeg. Er was ten eerste het onverwachte, veel te vroege overlijden van actrice Carrie Fisher in 2016, waar hij omheen fietste door ongebruikte scènes met haar uit The Force Awakens in de strijd te gooien, en daar vervolgens de rest van de film rondom te bricoleren. En alsof dat het allemaal nog niet spannend genoeg maakte, besloot hij ook nog om – zonder een zweem van een hint daarnaar in de twee vorige films – Palpatine, de grote ‘baddie’ uit de zes eerste films uit de reeks, te doen herrijzen uit de doden.

Komt dat allemaal goed? Wel, jazeker! De Leia-scènes passen, hoewel ze dus niet écht voor het verhaal van deze film waren gemaakt, prima in het geheel, en ook de terugkeer van Palpatine wringt niet. Wel gaan een paar verhaalwendingen héél kort door de bocht. Abrams solfert je, samen met medescenarist Chris Terrio, vooral een wreed geforceerde grote ‘reveal’ op waar toch het hele verhaal op dient te steunen, en hij vergaloppeert zich een beetje in de climax. En die Knights of Ren, wier mysterie zo zorgvuldig werd opgebouwd gedurende de twee voorgangers? Die verschijnen eindelijk ten tonele, maar zijn niet meer dan een troepje ledernichten dat opvallend weinig uitstaans heeft met de plot van de film.

Eigen mannetjes

Dat die gebreken de constructie niet doen instorten heeft ‘The Rise of Skywalker’ volledig te danken aan de solide manier waarop er met de details werd omgegaan. Op zijn speeltijd van twee uur en 21 minuten woedt ‘The Rise of Skywalker’ zich met een zwiepende vaart naar de onvermijdelijke climax, met heel wat verrassingen op de weg, en een pad volgend dat doorheen de nieuwe ‘Star Wars’-trilogie de beste balans tussen licht en duister vindt. En o jazeker: het is een vintage Star Wars-film, waarin alle kernelementen (lichtsabelgevechten! speeder-achtervolgingen! blaster-shootouts! ruimteslagen! kinderlijk naïeve dialogen!) zorgvuldig werden afgetikt, en met een enorme zwier naar het scherm werden gebracht. 

‘The Rise of Skywalker’ is de meest ongedwongen episode uit het nieuwe drieluik. ‘The Force Awakens’ en ‘The Last Jedi’ waren uitstekende ‘Star Wars’-films, maar ze leunden allebei iets te sterk op de twee eerste episodes van de originele trilogie uit de jaren 70 en 80. ‘The Rise of Skywalker’ is de eerste nieuwe film uit de saga die volledig op zichzelf staat, en brengt daarmee – gek genoeg – méér van de oude ‘Star Wars’-magie terug dan zijn twee voorgangers. Je krijgt een welgekomen weerzien gepresenteerd met personages en planeten uit zowel de twee voorgaande delen als uit de originele trilogie, en zeer opvallend: in de geest van een hedendaagse ‘Star Wars’-kijker staan die al op gelijke hoogte. Het is bijvoorbeeld minstens even aandoenlijk om Rey en Poe Dameron (Oscar Isaac) te zien kibbelen als de terugkeer te aanschouwen van die goeie ouwe Lando Calrissian (Billy Dee Williams, een kranige tachtiger inmiddels). En Rey’s korte bezoek aan Ahch-To, de planeet waar ze in de vorige film Luke Skywalker terugvond, geeft een even hoge graad van herkenning als de vluchtige blik op de Endor-maan (uit ‘Return of the Jedi’) die ‘The Rise of Skywalker’ biedt. Het is duidelijk dat ome J.J. en de zijnen de ‘Star Wars’-mythologie de afgelopen jaren niet alleen maar hebben uitgebreid, maar ze hebben verrijkt met nieuwe indrukken.

CONCLUSIE

Als Rian Johnsons The Last Jedi (2017) de barokke resonantie van ‘The Empire Strikes Back’ (1980) benaderde, is dit sluitstuk eerder schatplichtig aan ‘Return of the Jedi ‘(1983). Maar waar die laatste vooral een vakkundig gemaakt verplicht nummer was, eerder een epiloog dan een ware emotionele climax, tikt ‘The Rise of Skywalker’ zijn eigen koers in. 

Score: 8/10

No Comments :

oktober 2024
M D W D V Z Z
 123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031  

* Your email address will not be published.