Ook de eerste ‘Red Dead Redemption’ was een bom van een game
Red Dead Redemption II is een unieke parel, zoals je wellicht al wel had begrepen. Maar de voorganger, uit 2010, was dat eigenlijk ook. De twee verhouden zich zo’n beetje tot elkaar zoals The Godfather (1972) en The Godfather, Part II (1974): geen van de twee staat in de schaduw van de andere. Hier is m’n review in De Morgen, ten tijde van de release van die game.
Ze doén het weer! Rockstar Games-broertjes Sam en Dan Houser laten hun ongezonde Amerikafixatie deze keer los op de roots van de cultuur die ze, als Britse immigrés, ondertussen al meer dan een decennium lang sublimeren tot een brok heftige videogamefictie. Tot nu toe leefden ze zich vooral uit op grootstedelijk Amerika, met name met de Grand Theft Auto-reeks, maar in Red Dead Redemption gaan ze het in de westernsfeer zoeken. Een moedige zet, want er is tot nu toe – een eenzame uitzondering als Call of Juarez: Bound in Blood daargelaten – nog nooit een echt goeie westerngame op de markt gekomen.
Maar de Housers slaagden erin om de elementen die het handelsmerk vormen in hun andere games ook in het nieuwe decor te introduceren: het snerpende naturalisme van de plot, bijvoorbeeld, waarin het verleden van de belangrijkste personages al even onwelriekend is als hun lijfgeur, en de valkuilen van de American Dream. De getormenteerde antiheld van dienst is John Marston, een ex-boef wiens vrouw en kind werden ontvoerd door een schimmig overheidsagentschap om hem ertoe te overhalen zijn vroegere companen op te jagen. Dat gebeurt allemaal in het fictieve territorium New Austin, dat net ver genoeg reikt om tegelijkertijd een stuk van de Great Plains, de Texaanse woestijnen en Mexico te overbruggen. Kwestie van alle vertrouwde westernomgevingen beet te hebben.
Americana
Ook het neerzetten van het tijdsgewricht is met een bijna monastisch oog voor detail gebeurd. In tegenstelling tot de meeste westerns, die zich vlak voor of na de Amerikaanse burgeroorlog afspelen, zette Rockstar Games de plot van deze titel neer in de vroege twintigste eeuw, waardoor ze er een paar verrassende zonevreemde elementen in konden parkeren. Die zijn meestal technologisch van aard: u ziet bijvoorbeeld hier en daar een automobiel rondtoeren, bepaalde plaatsen worden verlicht met elektrische peertjes, en in bepaalde dorpen is er godbetert een filmzaal.
Red Dead Redemption volgt in dat min of meer bevreemdende decor nochtans een archetypische westernplot, die we onder meer al zagen in Sam Peckinpahs klassewestern The Wild Bunch, en verder vonden we ook heel wat vormelijke elementen die zo uit spaghettiwesterns als A Fistful of Dollars en High Plains Drifter werden gelicht. Maar échte parallellen met de grote westernklassiekers uit de cinema zijn er niet echt te trekken: als vanouds gooien de Housers een aantal kernelementen uit de cultuur die ze zichzelf hebben toegeëigend in de Moulinex, en serveren ze u een speluniversum dat een gesublimeerde versie van de vroeg-Amerikaanse samenleving is. In de gekende Grand Theft Auto-stijl kunt u die wereld alweer tot in de verste uithoek gaan verkennen, maar in tegenstelling tot de vorige aflevering uit de reeks waarmee we deze game maar blijven vergelijken zit er een onwaarschijnlijke vaart in de missies die de plot vooruitstuwen. In die mate zelfs dat de twintig à dertig uur die u toch nodig hebt om de game uit te spelen eigenlijk voorbij zijn zonder dat u het goed en wel beseft.
Slappe vuistgevechten
We zijn overigens niet de enigen die parallellen trekken tussen Red Dead Redemption en GTA, en dat komt vooral omdat de game qua pure spelmechaniek quasi niets verschilt van zijn grootstedelijke equivalent. Wie een paar GTA-afleveringen heeft gespeeld, voelt zich ook meteen thuis in Red Dead Redemption, al vallen een aantal verrassingen vanaf de tweede helft van het spel niet uit te sluiten. Hier en daar loopt de boel een beetje mank (de vuistgevechten zijn bijvoorbeeld maar slapjes), maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de op striptekeningen gelijkende artistieke vormgeving, de weidse landschappen waardoor u poor lonesome cowboy-gewijs uw ros de sporen geeft, en de snedigheid van de missies. Een – we vonden écht geen passender adjectief – grote game.
No Comments :