Uit de collectie: Nintendo’s Game & Watch-tabletops

Vanaf heden tref je hier geregeld het verhaal achter een stuk uit de Meeus Ludological Gallery aan, m’n (relatief) omvangrijke collectie klassieke videogames en consoles. Ik begin met een duik in het tabletop-aanbod van Nintendo. In 1983, voordat het Japanse gamehuis zich ging bezighouden met huiskamerconsoles, bracht het een reeks miniatuur-speelhallenkastjes op de markt, die voortvloeide uit haar Game & Watch-zakspelletjes.

Terwijl Atari en andere Amerikaanse consolemakers aan het begin van de jaren ’80 keihard aan het crashen waren, experimenteerde het Japanse gamehuis Nintendo met een paar nieuwe vormfactoren voor toekomstige gametoestellen. Het was een wild, vreemd tijdperk, waarin nog niets vast stond: de huidige tweedeling tussen handheld- en huiskamerconsoles kwam er pas in 1989 met de Game Boy, meer en meer mensen dachten dat gameconsoles op zich geen lang leven meer beschoren zouden zijn, en Nintendo stelde nog niets voor. De Japanse spellenmaker had een beetje succes geoogst met games die hij voor andere consoles maakte (er bestaat onder meer een versie van Super Mario Bros. voor de Atari 2600), en zijn Game & Watch-zakconsoles met maar één spelletje erop.

Temidden van het tumult dat woedde op de wereldwijde videogamemarkt, besloot Nintendo om die laatste productlijn een beetje uit te breiden. Het bedrijf maakte, puur bij wijze van experiment, vier Game & Watch-spelletjes in een ’tabletop’-uitvoering: een toestel dat je op de tafel kon zetten, en dat eruitzag als een miniatuurversie van een speelhallenkastje op de kermis – inclusief kleine joystick. Er kwamen uiteindelijk vier spellen uit, tussen april 1983 en augustus van dat jaar: Donkey Kong Jr.Mario’s Cement FactorySnoopy, en Popeye.

Het scherm van ‘Donkey Kong Jr.’

Poen waard

Nintendo behield de Game & Watch-merknaam voor de toestellen, en dat was met reden: er zat nog steeds een klok mét alarmklokje in, en die moest je nog steeds instellen door met een balpen of een ander min of meer scherp voorwerp in een gaatje te prikken. De spellen bestonden uit een lcd-scherm, dat met een ingenieus systeem van buitenlicht dat op een spiegel valt van extra licht werd voorzien. Dat maakte de toestellen bijzonder zuinig in hun energieverbruik: er stond zelfs geen uitknop op, en die was ook helemaal niet nodig. Volgens een brochure van Nintendo kon zo’n tabletopspelletje het liefst drie jaar lang op één paar C-batterijen uitzingen.

Niettemin werden de spelletjes geen succes: Nintendo voerde zijn tabletops tijdens datzelfde jaar nog af, en verving ze door de iets grotere Panorama-uitvoeringen van bestaande Game & Watch-games. Die laatsten bleven wel nog populair: pas in 1991 kwam de allerlaatste op de markt, wat betekent dat ze een deftige levenscyclus van meer dan tien jaar hadden gehad. Maar dat povere succes maakt de Tabletop-toestellen nu wel erg gegeerd: een gemiddelde machine brengt al snel meer dan 80 euro op als je hem op eBay slijt, en toestellen die nog in de doos zitten gaan voor 300 tot 400 euro.

Coleco’s gelicentieerde Donkey Kong-tabletopgame

Anderen ook

De vier zonet genoemde spellen waren overigens niet de enige Nintendogames die een tabletopversie kregen: ze waren gewoon de enigen die het Huis van de Snor zelf op de markt bracht. Er bestond, in datzelfde tijdskader, ook nog een tafelversie van Nintendo’s klassieker Donkey Kong, op de markt gebracht door de Amerikaanse fabrikant Coleco. Die werkte namelijk liever met licenties van anderen: terzelfdertijd waren er ook Coleco-tabletops van Pac-ManGalaxian en Frogger. Die spellen werden eveneens op de markt gebracht als miniversies van de toen hitsig populaire arcadekasten.

No Comments :

maart 2024
M D W D V Z Z
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

* Your email address will not be published.