Waar we twee dagen lang met plezier de schaamteloosheid van deze stad der zonden ondergingen. Voorbij met de rust. De route Vanuit Hualapai Point was het slechts een rit van tweeëneenhalf uur naar ons hotel in Las Vegas. We passeerden daarbij eenzame woestijngemeenschap Dolan Springs, reden een stukje door Joshua Tree Forest, stopten eventjes om

Waar we voor de allereerste keer pas na het donker arriveerden op onze bestemming. In het midden van de woestijn nog wel. En waarom begon die terreinwagen ons ineens te volgen? De route Vanuit Scottsdale reden we dus eerst naar Wickenburg, en daarna verder over Kingman naar Peach Springs, de hoofdplaats van de Hualapai-stam, die

Waar we kennismaakten met de gastvrijheid van een huisgezin. En met… euh… schietgeweren! De route We legden nog een laatste eind van de Interstate 40 af, tot onze gps – nog altijd ingesteld op ‘tolwegen mijden’, ons van de autosnelweg gooide. Ter hoogte van Holbrook zegden we ‘m vaarwel, daarna doken we door een uitloper

Waar we een mix van vibes oppikten: meer Route 66-nostalgie belandt hier in de mix met invloeden van de Mexicaanse cultuur, van lokale indianenstammen, zelfs nog een beetje van Breaking Bad, het lokale culturele exportproduct. ‘s All Good, Man! De route Vanuit Amarillo was het één rechte lijn, nog steeds de Interstate 40, waar we het landschap

Waar we, in het bandenspoor van John Steinbeck, een ‘dag van naamloosheid’ beleefden. De route Vanmorgen passeerden we vrij snel de staatsgrens tussen Oklahoma en Texas, waarna we tweeëneenhalf uur later al in Amarillo belandden. Hadden we niet op voorhand geboekt, dus we hadden nog verder kunnen rijden, maar we lagen voor op schema en

Waar we daarstraks het zwerk hebben zien openbreken. En waar we die befaamde ‘weg naar Amarillo’ vonden. De route Vanuit North Little Rock (we tellen daar de tussenstop in Ozark bij, gebeurde allemaal op dezelfde dag) reden we ongeveer zes uur tot in Clinton. Daarbij doorkruisten we vandaag ongeveer de hele staat Oklahoma, over één

Waar we pas echt een start maakten met dat ‘onderwegzijn’. Waar we beseften dat die korte tussenstops, zoals hier met zicht op het Ozark-gebergte in de verte, evengoed bij de reis horen als alle andere ervaringen. Waar we wisten: de weg is de reis. De route We maakten deze voormiddag vanuit Nort Little Rock een kleine

Waar we stilaan één werden met Amerika’s wegen. En de dolende zielen die daar overheen scheren. De route Vandaag reden we, ondanks het feit dat we de afgelopen twee dagen ook al op dezelfde plaats waren gebleven, nog altijd niet heel ver: vanuit Memphis staken we een stukje Arkansas over tot in staatshoofdstad Little Rock.

Waar we dronken werden van liefde en van de blues. En we de lichten twee keer zagen uitgaan op Beale Street. De route Vanuit Saint Louis reden we slechts vier uur, primair over de Interstate 55. Slechts één korte stop om te lunchen, ontbijt hadden we nog in Saint Louis gehad. Het was dat we

Waar het ons duidelijk werd wat Colson Whitehead bedoelde met “We do marvels, and we do injustice” (uit zijn Harlem Shuffle). De route Vanuit Elizabethtown passeerden we opnieuw Louisville, waarna we eventjes door Indiana en Illinois stoven, om uiteindelijk de staatsgrens met Missouri te bereiken en, met een flinke duik vanop de Interstate 64, in Saint