Solo: A Star Wars Story

Het is moeilijk te zeggen op welk moment Solo: A Star Wars Story, na een lichtjes kabbelende start, ondergetekende finaal bij zijn nekvel greep. Maar het had natuurlijk iets te maken met een barrage aan ondertussen iconische beelden uit de oudste Star Wars-trilogie die regisseur Ron Howard schaamteloos op je netvlies knalt. De Millennium Falcon die kronkelend door het zwerk boort? Check! Han Solo (deze keer vertolkt door de 29-jarige Alden Ehrenreich) die het holsterriempje van zijn blaster losmaakt, klaar voor een shootout? Check! Een euforisch ronkende Chewie? Een met een verbeten blik op zijn instrumenten kijkende Solo die, nadat iemand achter hem “Punch it!” schreeuwt, de gashendel van zijn schip helemaal naar onderen duwt? Lando Calrissian (Donald Glover, uit tv-reeks Atlanta, neemt hier de honneurs over van oudgediende Billy Dee Williams) die lichtjes bekakt zijn vingertoppen over elkaar wrijft? Checkcheck en check: alle vakjes die de Star Wars-fan in gedachten had worden netjes afgevinkt in deze tweede tussenfilm uit de heropgestarte space opera-saga, die tegelijkertijd een traditionele avonturenfilm én een deftige brok fanservice is.

(Deze review verscheen aanvankelijk op 9LIVES. Na het opdoeken van die site blijft hij hier bewaard voor ’t nageslacht.)

Naar hyperspace

Waar het slappere Rogue One: A Star Wars Story in 2016 de boel nog geforceerd afkruidde door nodeloze Force-hocuspocus in zijn verhaal te betrekken – inclusief een tiep die zwaar gepantserde stormtroopers kon doodslaan met een bezemsteel – gooit Solo: A Star Wars Story de versnelling meteen op hyperspace. Aan een sneltreinvaart maken we kennis met Han Solo voordat hij Han Solo was, komt zijn vooral met een nietsontziend overlevingsinstinct behepte love interest Qi’Ra (Emilia Clarke uit Game of Thrones) in beeld, wordt hij onder de vleugels genomen door de charismatische ruimtepiraat Beckett (niémand kan beter “I’m puttin’ together a crew”zeggen dan Woody Harrelson), en komt er gevaar, wanhoop en verraad in het spel. Tegen het einde van de film komt er bovendien – wat zo’n beetje de gewoonte wordt bij deze anthology-films, gis ik – een cameo-optreden tevoorschijn dat ik écht niet had zien aankomen.

Wat ook opvalt is hoe Howard de vele visuele western-knipogen uit de originele Star Wars-trilogie in uitvergrote vorm terugbrengt naar Solo: A Star Wars Story. Dat heeft natuurlijk vooral te maken met de dragende figuur: Han Solo, zoals hij tussen 1977 en 2015 onsterfelijk werd gemaakt door Harrison Ford, was een personage dat zijn oorsprong vond bij westernhelden uit grootvaders tijd, vertolkt door acteurs als John Wayne, Roy Rogers en Gary Cooper. De eigenzinnige eenzaat, die destijds een welgekomen tegenwind gaf tegen de plechtigheid die de Jedi- en Sith-strijders aan de dag legden tijdens hun strijd tussen goed en kwaad. 

Het spreekt in het voordeel van Ehrenreich dat hij – ondanks de niet al te grote fysieke gelijkenis – elementen uit Fords vertolking doeltreffend weet te kanaliseren in de manier waarop hij zelf het personage neerzet, maar er tegelijkertijd ook zijn eigen interpretatie aan weet te geven. De vette grijns heeft hij in ieder geval beet.

CONCLUSIE

Niks mis met Solo: A Star Wars Story, zeker niet als je een verstokte Star Wars-fan bent. En wanneer je tot die categorie hoort, had je het vast – zoals ondergetekende – méér voor de übercoole Solo dan voor die huilebalk van een Luke Skywalker. Of ga je nu zeggen dat je jezelf als tienjarige nooit eens, in een donkerblauwe werkbroek en een zwart mouwloos giletje van je vader, als Han Solo hebt verkleed? Ik… euh… ook niet.

Score: 8,4/10

No Comments :

maart 2024
M D W D V Z Z
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031

* Your email address will not be published.