Een dikke maand na het verschijnen van mijn boek ‘Bonus Level: op avontuur door 60 jaar videogames’ valt er alleen maar enthousiasme over te bespeuren bij de Nederlandstalige media. Hier is een bloemlezing: “Een doorwrochte turf, dik genoeg om een schedel mee te kraken” (Het Belang van Limburg) “Aanrader” (Het Financiële Dagblad) “Een feest van
Pas verschenen bij Willems Uitgevers: het boek Bonus Level van auteur Ronald Meeus. In dit unieke boek neemt Meeus de lezer mee in de zestigjarige ontwikkeling van videogames, vanuit het oogpunt van één gamer: de auteur zelf, die het medium al ruim vier decennia lang intens volgt en beleeft. Videogames brengen inmiddels jaarlijks meer dan 120 miljard(!)
Sprookjes, John Ford-westerns, samoeraifilms, Arthur-legendes, Europese sagen en mythen, Wereldoorlog II, The Wizard of Oz, Metropolis, bioscoopserials uit de jaren 1930: George Lucas’ Star Wars-films waren een potpourri van uiteenlopende invloeden uit de twintigste-eeuwse populaire cultuur, waarmee ome George zijn eigen moderne mythologie brouwde. En nu wordt een trilogie van trilogieën die hij in 1977 in
Het is moeilijk te zeggen op welk moment Solo: A Star Wars Story, na een lichtjes kabbelende start, ondergetekende finaal bij zijn nekvel greep. Maar het had natuurlijk iets te maken met een barrage aan ondertussen iconische beelden uit de oudste Star Wars-trilogie die regisseur Ron Howard schaamteloos op je netvlies knalt. De Millennium Falcon die kronkelend
Godmiljààr wat een rollercoasterrit van kosmische proporties is Star Wars: The Last Jedi, de officiële episode VIII in de inmiddels al veertig jaar oude filmreeks. Een rode reus aan het Star Wars-firmament! Een film die – voor een aflevering uit de Star Wars-saga tenminste – klòpt op alle vlakken. De Star Wars-films zijn in essentie een ridderverhaal, een western,
Voor zij die het afgelopen jaar op een vreemde planeet hebben vertoefd: Rogue One: A Star Wars Story is géén vervolg op de film van vorig jaar, maar een prequel op de allereerste Star Wars-film die in de zalen liep, Episode IV: A New Hope uit 1977. Hij vertelt het verhaal van hoe de plannen van de Death Star door
De beste filmideeën beginnen vaak bij één beeld. Regisseursbroers Ethan en Joel Coen lieten, dertig jaar geleden, het scenario van hun Miller’s Crossing (1990) bijvoorbeeld vertrekken vanuit het poepsimpele tafereel van een Stetsonhoed die wordt meegevoerd door de wind. Voor regisseur Jon Watts kwam een soortgelijk visueel idee tot hem tijdens de perstour van Spider-Man: Homecoming tot hem: een
Ze staan op de affiche als Iron Man, Captain Marvel, Hawkeye en Captain America. Maar we kennen ze ook gewoon als Tony, Carol, Clint en Steve. Dat is namelijk de manier waarop ze elkaar kennen: in het Marvelverse – al zo’n vijftig jaar in de strips, het afgelopen decennium ook op het witte doek – tutoyeren de superhelden elkaar,
Terwijl de oude garde in het Marvelverse weldra afzwaait, verschijnen er nieuwe helden op het toneel. Zoals Captain Marvel, die voor haar eerste film aantreedt in een epische prequel op al wat voorafging. De pret van Captain Marvel begint al met de website van de film. — https://www.marvel.com/captainmarvel — Die speelt zich in het jaar 1995 af, en kreeg dus ook
De moeder van alle Marvelfilms is onder ons. Degene die een verhaallijn van achttien afleveringen naar zijn ontknoping leidt, en die bijna alle Marvelhelden uit al die prenten samenbrengt in één apocalyptisch verhaal. Maar is hij ook je cinematicketje waard? Zesenzeventig personages. Een productiebudget van 300 miljoen dollar, wat hem een van de duurste bioscoopfilms
