Captain Marvel

Terwijl de oude garde in het Marvelverse weldra afzwaait, verschijnen er nieuwe helden op het toneel. Zoals Captain Marvel, die voor haar eerste film aantreedt in een epische prequel op al wat voorafging. 

De pret van Captain Marvel begint al met de website van de film. — https://www.marvel.com/captainmarvel — Die speelt zich in het jaar 1995 af, en kreeg dus ook een webstek mee die eruitziet alsof hij in datzelfde jaar gemaakt is. Een kleurrijke webpagina, zoals zowat iedereen die op dat moment al met een 2800-baud-inbelmodem op het internet ging er zelf wel eentje had gemaakt op onlinestekken als GeoCities. Tijden!

Ook de film zelf baadt in dat soort ninetiesnostalgie. De soundtrack, met streepjes muziek van Nirvana, Garbage, No Doubt en Hole, zal al wie opgroeide in de nineties meteen doen terugdenken aan smoezeligere tijden, en de film zit ook vol verwijzingen en beeldgrappen in de decors en bepaalde scènes. De traagheid van het internet uit het jaar waarin de film zich afspeelt wordt bijvoorbeeld op de korrel genomen, en iets opzoeken op het web gebeurde natuurlijk met Altavista: anno 1995 zaten de stichters van Google nog in het middelbaar.

(Deze review verscheen aanvankelijk op 9LIVES. Na het opdoeken van die site blijft hij hier bewaard voor ’t nageslacht.)

Boots on the ground

Maar belangrijker is natuurlijk hetgeen wat zich op het voorplan van dat alles afspeelt. Een oorlog tussen de Skrull en de Kree, twee buitenaardse mogendheden die een oorlog met elkaar uitvechten, en omwille van een cruciale grondstof in hun strijd ook neerstrijken op onze oude getrouwe planeet Aarde. Het is ontstellend hoe vaak onze planeet in het Marvel-universum wordt neergezet als een nietige plaats waar grotere machten strijden, als een Japans eilandje in de Tweede Wereldoorlog. Het kosmische equivalent van Iwo Jima, Tarawa of Peleliu: dat zijn wij in het Marvelverse. Natuurlijk speelt alles wat er gebeurt in Captain Marvel zich ver voor de climactische strijd om Manhattan in The Avengers af, dus alle actie die je ziet op de grond is in woestijnachtig gebied in het zuidwesten van de Verenigde Staten.

Brie Larson, die drie jaar geleden nog een Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol kreeg voor haar vertolking in de film Room, speelt Carol Danvers, een voormalige straaljagerpiloot van de Amerikaanse luchtmacht, die na een voorval met een van de twee alienrassen wordt gebrainwasht en voor rekening van de Gree gaat vechten. Maar dan brengt een noodgeval haar toch weer op de planeet Aarde van het jaar 1995, en worden de verhoudingen een eind omgewoeld. 

Captain Marvel is een film die je beide hersenhelften tegelijk doet knetteren. Hij is spectaculair zonder compleet erover te gaan, en lepelt je tegelijkertijd thema’s als identiteit en onontdekt potentieel potentieel op zonder dat die gaan overheersen. Op een bepaald moment krijg je zelfs een (licht geforceerde) referentie naar de wereldwijde vluchtelingenproblematiek geserveerd. Het is een aanpak die we ook al zagen in Black Panther, waarin raciale thema’s maar nét ver genoeg hun kopje lieten zien, zodat ze niet in de weg van de epiek kwamen. Zelfde met Captain Marvel. Ook thematisch bouwen Marvelfilms stilaan hun eigen formule, maar dat is natuurlijk niet anders dan bij Star Wars, Harry Potter of andere grote Hollywoodfranchises.

Knip-(haha)ogen

In de elf jaar dat Marvel Studios zijn Cinematic Universe al op het bioscooppubliek loslaat, éénentwintig films in totaal, hebben de makers al kriskras verhaallijnen uitgelicht uit verschillende momenten in de bijna zeventig jaar dat de strips bestaan. De strijd tegen Ultron (in Avengers: Age of Ultron) in de late jaren 60. De burgeroorlog tussen superhelden (uit Captain America: Civil War) dateert nog maar van 2006. De Scott Lang-versie (vertolkt door Paul Rudd) van Ant-Man speelde de hoofdrol in de jaren 80, terwijl de in de film gepensioneerde Hank Pym-variant (Michael Douglas) in de allereerste Marvelstrips uit de jaren 60 figureerde. De Infinity Gauntlet-verhaallijn uit Avengers: Infinity War en Avengers: Endgame verscheen in 1990 al op papier. En het centrale Krull vs. Kree-conflict in Captain Marvel stamt uit de vroege jaren 70.

Maar het wordt in Captain Marvel op een onnavolgbare manier geactualiseerd en in de nieuwe filmmythologie van de superhelden en -schurken gebracht. Wat gaan fans van het Marvel Cinematic Universe overigens bij momenten een eindje gniffelen bij deze film, die tjokvol knipogen zit naar zowel de nineties als de hele Marvel-santenboetiek. Zo krijgen we de epische manier te zien waarop Nick Fury (Samuel L. Jackson) zijn oog verliest. 

Dragende rol

Bij momenten struikelt Captain Marvel wat over kleine clichés, en toppers Jude Law en Annette Bening spelen hun bijrollen merkbaar op automatische piloot. Maar de grote revelatie is wel de dertigjarige Brie Larson, waarvan je nu al ziet dat ze een dragende rol zal spelen in de komende jaren van het Marvel-universum. Eind april keert ze al terug in Avengers: Endgame, waarin de oude garde Marvelhelden (met onder meer Robert Downey Jr.’s Iron Man en Chris Evans’ Captain America) na het verstrijken van het contract van de acteurs de fakkel doorgeven aan een nieuwe lichting. Na Black Panther’s T’Challa is Captain Marvel de tweede daarvan die in de strijd wordt gegooid. 

Eén gevecht heeft ze overigens ook al gewonnen buiten de bioscoopzaal: manbabies die weer zaten te neuten over het feit dat er een vrouw in de hoofdrol van ‘hun’ films aantreedt, hebben nu een kanaal minder nadat aggregatiesite Rottentomatoes.com de mogelijkheid om fanreviews te plaatsen voor de release van een film heeft uitgeschakeld. Groot gelijk! Dat ze op 4Chan gaan keffen, de sukkels!

Conclusie

Met Captain Marvel maakt deze nieuwe Marvel-bioscoopheldin een vlammende entrée. Er schort hier en daar iets aan de pure makelij en niet alle acteerprestaties zijn op snee, maar dat zijn kleine euvels in een retestrakke superheldenfilm. O, en opnieuw: blijven zitten na de aftiteling! 

Score: 

8/10