Serieus, tijd om ‘Overwhelm’ te spelen

De helrode gloed, de bonkende elektronische soundtrack en de messcherp gekozen geluidseffecten zullen je nog maanden nadat je Overwhelm speelde (sinds vorig jaar op pc, nu ook op Switch) bijblijven. Maar het zijn zijn gedurfde spelmechanieken die je nù constant opnieuw in het spel trekken. Overwhelm is een tweedimensionale game in pixelgraphics, wat op zich niet meteen een grote revelatie is vandaag: van zo’n games vind je er vandaag dertien in een dozijn. Maar de spelmechanieken zijn wel apart: jijzelf krijgt geen power-ups, maar je tegenstanders wel. Nadat je een van de bazen hebt neergeknald, worden de kleinere tegenstanders oin de volgende etappes weer wat sterker. Je hoofdpersonage, een ‘ridder’ maar wel een met een krachtig vuurwapen, moet dieper en dieper in de rode gewelven zien te geraken om een buitenaardse dreiging het hoofd te bieden. Maar die tocht krijgt vrij snel een ‘Dark Souls in 2D’-cachet.

Tot het écht niet meer te doen is? We vrezen van wel. Of tenminste: tot je dénkt dat je niet meer kunt volgen. Overwhelm heeft zijn titel in ieder geval niet gestolen: het is bij momenten een letterlijk overweldigende ervaring. Een ander systeem dat daarvoor zorgt zijn bijvoorbeeld de levens die je toebedeeld krijgt: één schot is natuurlijk genoeg om eraan te gaan, en je krijgt twéé levens per level om doorheen de grot te geraken. Een derde keer dood? Dan begint het hele ding weer opnieuw. Gelukkig zijn er ingebouwde cheats, zoals de mogelijkheid om een oneindig aantal levens te krijgen.

Overwhelmademt een uitgesproken retrovibe uit, al vallen de looks van de game niet meteen terug te brengen naar een bepaalde game, console of tijdsperiode uit de prehistorie der videogames. Door zijn tweedimensionale perspectief en zijn uit grotten bestaande wereld deed hij mij wat denken aan Activision-klassieker H.E.R.O.of de Nederlandse game Eindeloos, maar er wordt niet expliciet gerefereerd aan een bepaalde game. Daarvoor is Overwhelm ook – en ik méén dit – teveel een ‘moderne’ game. De pixelgraphics zien er erg gedateerd uit, maar de veeltallige verrassingen in het leveldesign, het superieure gevoel voor fysica en de strakheid in de besturing doen vooral denken aan een (indie)game van vandaag.

<iframe width=”560″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/6YrseuPdZ7g” frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>